De wintjer vur de deur
Hèrfst, wat wurs doe duk bezónge
Dór de deechters ven in ’t leed,
Altied huur ich dich besjtute,
Kwaod van dich, det sjprikt me neet.
Mèt heur bóngte deechterspenne
Kleure ze dien blaer hieël sjoeën
En in eikeblaer veurt altied
Blood-roeëd dan d’n bovetoeën.
En ’t zónleecht wurdt bezónge
In d’n hèrfst hieël sjtrieëlend zaocht;
Krek óf in d’n heite zomer,
Um ’t fèlle leecht neet woord gelaocht.
Hèrfstdräöd, die zó akelig sjtrieke
Dór ’t gezeecht, dór hals en nek,
Hebbe deechters zat gesjtrild auch
Dór heur sjoeënigheid, nów zek.
Met de sjuvernate nevel
Van d’n hèrfst, zó gries en kaod,
Dae ós allemaol in hoes drieft
En gevaor bringt óp de sjtraot.
Daovan is niks góds te zegge,
Akelig tóch is zien kleur,
En as dae wir is gekome,
Sjteit de wintjer vur de deur.