De zeuchtenden hangdpaol
Al sinds jaore lang deen ich et drukke verkieër
In oos Dörp aan de Kaupman zie meurke.
En ich blónk in mien jeugd dór de graasgreune vèrf;
Op mien wiezers waas wit-zjwart et kleurke.
Dukzat sjtrieëmde de raegen, de zón sjeen mei heit,
Mer ich vulde mich good en tevreeë,
Tót de roest, miene vijand, óp laeven en doeëd,
Toe kwaam knagen aan lief en aan leë.
Nów veul ich mich versjlate, d’n ozel is d’r aan
En de kleur van mie lief is versjote.
En de name die vaak op mie wiezers nag sjtaon
Kan me laeze mèt hieël groeëte mote.
En daobèj ich lees oet et loeëd get gezakt
Toe ‘ne perik krek ónger mich neesde;
Mer det bieëst heet zien sjtraof al, et moos aan d’n haok
Toe m’n in et kenaal mèt um veesde.
Tóch zo och in mie laeve mag aevel e wel
Et verkieër nag hieël gaer blieve dene
En de weeg nao Kepél en nao Kessel en Bree
Wille wiezen aan dezen en gene.
Mer ‘nen hangdpaol mót raech sjtaon en trèkken et aug,
Dus waem zal dao dan nów ins vur zórge?
Jao weem zèt mich wèr good en waem sjtoort mich ins aaf?
Onger verf wurt d’n ozel verbórge.
Is ’t veul wat ich vraog? Zèt mich dan in ‘Antiek’,
Dao is leechtig vur mich wel e plekske.
Of is meugel’k vur mich dao det aod g’rei te sjiek?
Dan ludj Tiesj mich wel ins in zie bekske.
In Veldeke van augustus 1954