D’n èrste kruutsweeg
Hieër, wie koos G’Uch laote vange
In Olijfhoof middernaocht,
Dór de bende, die dór Judas
Sjtiekem dao waas heengebraocht.
En wat lee Ge mèt Uch sólle
Dao vur Hoeëge-Joede-Raod,
Dae ’t neet ging um raecht te sjpraeke
Mer veggóldj Eur good mèt kaod.
Alles wat die Joeden dieë,
Kwaam oet haat en magke blindj.
En Pilatus waas vur ’t dreige
Van daen troep sjów wie e kindj.
Want, al vóng’n Uch ónsjuljig,
Toch zaog hae neet: ‘Laot um loos.’
Nar, hae wo twieë hieëren dene,
Vólk en keizer, as ’t koos.
Fój, wat hebbe z’Uch gesjlage
Zoeë mer op d’n bloeëte ruk.
Sjuveraechtig zeen die sjtreme
Van kerwats en sjmik en sjtök.
Blood leep naeve bleike wange
Onger deur oet van Eur Kroeën.
En um doe mèt Uch te sjpótte
Vónge ze Uch zoeë wel sjoeën.
Alles laot ich mich verklaore,
Mer det Gae Uch sjpèje leet
Sónger det óp sjlaag te sjtraove,
Det, Leef Hieër, begriep ich neet.
’t Waas gemein det waas ’t lieëgste
Woe ’t Hoeëgst mèt woord óntieërd.
En dór toe zelfs nag te zjwiege
Woord verdraagzaamheid gelieërd.
‘Kiek dao mins dao’, zaog Pilatus,
‘Eure Keuning, mèt Ziene kroeën,
Mèt de septer en in ’t purper,
Kiek, wie Hae hèj sjteit ten toeën!’
‘Aan ’t kruuts!’ brult dan de bende,
‘Wèg met Um, Barabas vrèj.
Heil de Keizer, gènne Keuning,
Wèg dae vólksmisleijer hèj!’
Zjwaor belaë ging G’as veurbildj
Toe d’n èrste Kruutsweeg aaf.
Veelt en woord wèr vroetgedreve.
Keuning ziet De, leekt wel sjlaaf.
Doet G’Duer Moder dan zoogt lieë
Um det Gae vergingt van pien,
Keekt Ge dankbaar in heur auge
Um zoeë ein mèt heur te zien.
Nemes wo ’n hendje helpe,
Daarum dwóng me mèt geweldj
Um in ieërendinst te dene,
Ennen boor, zoeë van ’t veldj.
Zjweit en blood, mèt sjtoof daoteusse
Klaefden óp Eur sjoeën gezeecht,
Troog kómpaossie van e vroumes
Det heur aug d’r-óp hei gereecht.
Um dae leefdendinst te loeëne
Tundje Oos Leef Hieër zich blèj,
Want d’n dook, woe zuu mիt vaegde,
Woord ’n Christus-sjilderèj.
Hulend gunds dao bèj de sjtadspórt,
Zeen ich ‘ne gaos vrouwlie sjtaon
Diet G’óndanks eigen iëlendj truuësdet
En bedankdet vur heur traon.
Daonao ziet Ge wèr gevalle,
Inserkes wórt Ge óp d’n berg,
Zelfs Eur kleier woord Ge kwiet tao,
’t Lieë woord Uch has te erg.
Want dan huuër ich zjwaore negel
Krakend dór Eur veut haen sjlaon,
En Eur zaegende Heng Hieër
Heijen auch heur werk gedaon.
Drèj oor hóngt Ge dao te sjterve
Teusen hemel en de aerd’,
Al die pien en al det lieje,
Waas Uch oos verlóssing waerd.
Oetgedruuëgd dór al ’t gaeve
Vroogt Gae, Sjepper van ’t al,
Toe ’n hieël klei bietje water
En me gaaf Uch eck en gal.
Vur det Gae toe ziet gesjtórve
Sjólt Ge van Eur kruuts aaf kwiet
Alle zunj aan ennen deugneet
Dae ’t Uch vroog mèt groeëte sjpiet.
Aan Johannes gooft G’Eur Moder,
Die in um besjerme moos
Alle minse van de wërreld,
Want Ge woost, det Zuu det koos.
Toe begoos neteur te treure,
Engstig woord ‘t, doeëd sjloop aan.
’t Waas vólbracht en Ge gingt sjterve,
Zón verduusterd óp heur baan.
’t Wèrrelddrama waas vóltrooch toe,
Hèl verwónne, hemel oop.
En det gaaf aan Magdalena,
Die dao neerlaag, auch wèr hoop.
Want dao sjtórf toe de Verlósser,
Werkelèk de Zoon van Gód.
Want zelfs hel-óp toe getuugd woord
Dór d’n hoofdman aan ’t sjlót.
D’n èrste Kruutswaeg waas gegange,
En de zunj, van Adam aaf
Kooste waere kwietgesjóle,
’t Mènsdóm waas neet langer sjlaaf.
Want zó waor as Christus ópsjtóng
Oet Zie graaf oet eige kraocht,
Kónnen alle mènse deile,
Ieuwig mèt Um, hemelpraocht.
8 maart 1952
In Veldeke van april 1955