Gröts op eige taal
Ich bin gröts óp de taal
Die mie moder mich liërde,
Die sjpraak ich gereus
En mèt hieël veul plezeer.
Ich vur mich ving ze sjoeën
En ich durf ’t te zegke
Det ich vur ’t Heldjes
Mich nurges sjeneer.
As ’t Uch neet bevèlt
Det ‘nne jaos dao gepaos wurdt
En det me dao daag zeet
Gewuuën mer mèt ‘Heuj!’
Och, dan kump det, zoeë tuntj mich,
Neet gód genóg kinnen
D’n aard van oos leuj.
Mer bèj ós zien d’r auch
Die hoeëg Hóllands thoes sjpraeke,
Al sjudde heur weeg auch
Op Limburgse grónk.
Hoeëg Hóllands, mèt fraanjels
In ’t belang van de weechter!?
Die kome, zoeë zeet me,
Dao baeter mèt róngk.
Waem ’t geluift, geit zien geng,
Mer mót wel d’r aan dinke
Det mènnige mónk
Zich al fies heet gebórd
Asse kal mei verkoch
Dae óp Neerlands neet sjtalde.
Ich gaef Uch e veurbèldj
Mer hieël in ’t kórt.
‘Kleine Jantje, ga jij
In het hoenderhok halen
De mand die daar staat,
Doe het evel heel gauw,
Laat je moetje niet wachten,
Schiet op, je moet plakken
En breng impessant ook
Daar ginds mee die touw!’
Kleine Jan liërt zoeë taal
Woe de jónges um laoche;
En Mientje, zie zeuster,
Get hoeëg óp de bein,
Die kreeg vreugaan ‘ns kieves
En ich hei kómpaossie,
Want waem sjtrukelt nów noeët
Over klómpen óf sjtein?
“Kijk toch uit, grote gaand,
Waarom ligt gij daar, meisje,
Te schravelen zo
Over klompen van Pa;
Snoef je neus efkes uit,
Word als ik eens een dame!…’
Zoeë kreeg Mientje dus kieves
En… taalles van Ma.
Laot oos gód Limburgs vólk
D’r tóch altied aan dinke:
Besjaving van ’t langk
Woord in Limburg geweeg.
Toen ’t Noorde nag sjtameld’
En ’t Weste neet druuëg waas,
Toen waogden al minse
Zich hèj aan ’t gedeech
Sjpraek gereus dus eur plat,
Daoveur moog G’Uch neet sjame
En de Neerlandse taal
Mak Ge rieker daomèt
Mer belangrieker nag
Is det dao dór bewaard blieft:
Veul geestelek laeve,
’t Hoeëgset, wie Ge wët.
9 januari 1952