’n Heldjes sjterk verhaol
Meugelek kènt ge Betten Hannes
Dae kwaam oet ‘t ‘Langd van Toeër’,
Aan de grens woe det me ‘Daag’ zeet
Mer auch aeve good ‘Bezjoeeër’.
Hannes zaog -en ’t waas zeker-
Hannes, hae hei gezeen,
Einen hielen dieke kappes
In d’n hoof van Dinges Leen.
Eine kappeskóp mèt blaer aan
Man, nag grótter as ein hoes,
Grótter as twieë deure same
Die me zeen kan aan ein sjloes.
Blaer woe e rezjement sjeldaote
As ’t hel aan ’t raegene geit,
Hennes zaog, ’t waas hieël zeker,
Hieleëmaol druuëg ónger sjteit.
‘Kóllesaal’, det zaog Sjars Naad toe,
‘Mer nów loesjter èns nao mich,
Wat ich zaag beej Kroep in Esse,
Loesjter good dan zek ich ’t dich.
Toe ich sjmerges vreug verbeej kwaam
Wèrkde z’aan ‘ne ketel dao
Mèt twieë ploge, ich weit ’t zeker,
Want dan ging ’t gauwer jao.
En ze wèrkden en ze zjwèdde
Want det ketelke moos klaor.
En det ’t heur neet zo gelukke
Daoveur waas gè sjpeer gevaor.
’s Aoves waas dae neeje ketel
Fieks oend fertieg, woendersjeun.
En d’n baas dae waas tevreeë
En dae hèdde Heinrich Pleun.
Zònne ketel, Betten Hannes,
Hei ich nurges nag gezeen.
Kóllosaal wat e mesjien tóch
Man, dae heis te mótte zeen.
Want die ploge van det wèrkvólk
Aan dae ketel heej en dao,
Kooste neet zeen óf huuëre
En ich zek de waorheid jao.
Betten Hannes hei geloesjterd,
Móngd en oeëre hieël wied oop
En hae zeuchde en hae vaegde
Van zien naas ‘nen dieken droop.
Wie ‘nen óngeluivigen Thomas
Keek hae Naad toe vraogend aan
En hieël langsaam vroog toe Hannes:
‘Wat vóng me mèt dae ketel aan?’
Toe sjpulde Naad zien hoeëgste troef oet,
Wat keek daen Hannes óp zien naas,
Want oet ’t antwoord wat toe vólgde
Bleek Naad in ’t sjnoeve wiet d’n baas.
‘Dae ketel, Hannes, dae die makde,
Dao woord dae kappes in gekókt.
En um dae kappes gaar te kriege
‘ne sjansenberm in èns gesjtókt’.
In Veldeke van februari 1949