Sjnieë-sjtumming
Ich kiek nao de vlökskes
Det wemelend sjóns
En pak mich ’n hampel
Wit winjtersen dóns.
Wel doezjend kristalle,
Mesjien nag wel mieër,
Van bove gevalle
Van Oos Leven Hieër,
Die ligke te glinstere
Fèl in mien hangk,
Zien waerd te beware
’n Hieël laeve langk.
Mer vaoshaoë geit neet;
’t Is daomèt wie dök
In ’t laeven auch wègsjmilt
Veul laevesgelök.
22 januari 1952