Gé Reinders in het Duits?!?
De in Roggel woonachtige Carmen Nazarski nam in de jaren tachtig de muziekwinkel van haar ouders, Eduard Joseph Dirk Nazarski en Catharina Maria Jacoba (Toos) van den Beuken, over. In de winkel waren eerst muziekinstrumenten te koop maar naderhand konden er langspeelplaten, singeltjes en cassettebandjes gekocht worden. Carmen heeft een leuke anekdote die zich afspeelde in het pre-digitale tijdperk. In Roggel woonde de familie Reinders, een van de dames trouwde met mijn oud-oom Sjra Frencken en twee zussen Reinders bleven bij elkaar wonen. Over die twee zussen gaat dit verhaal…
De zussen Reinders, Ans en Zus, woonden in een woning aan de Maasstraat in Roggel. Op een mooie dag betrad een van de dames de winkel van Carmen Nazarski, die op een steenworp afstand lag. “Ik kan het me nog goed herinneren”, vertelt Carmen. Mevrouw Reinders vroeg naar een cassette van Gé Reinders, dit was familie van haar, zo zei ze, en ze wilde graag zijn muziek beluisteren.” Van de Roermondse artiest Gé Reinders waren geen muziekcassettes, enkel langspeelplaten, maar daar hadden de dames niets aan.
Om de dames Reinders toch te laten genieten van het succes van haar achterneef, bood Carmen aan om een cassettebandje op te nemen met het meest recente werk van Gé. “Ik kan me het gebeuren nog goed voor de geest halen”, zo vervolgt Carmen Nazarski. “Na enkele dagen was de cassette klaar en ging ik hem afgeven bij de dames. Enkele uren later kreeg ik een telefoontje. Het was Zus Reinders. Ze vertelde dat ze het wel een hele vreemde cassette vond, want ‘Gé zingt enkel in het Duits’, zo vertelde ze.”
Carmen wachtte even met antwoorden. “Gé Reinders die alleen maar Duits zingt, is wel een beetje vreemd. Dialect en Nederlands zou het moeten zijn, als het Engels was zou het eventueel ook nog wel kunnen, maar Duits…”, zo vroeg Carmen Nazarski zich hardop af…, want ze kon zich niet herinneren dat ze een Duits liedje tijdens de opname gehoord had. “Ik kom de komende week even langs”, vertelde Carmen aan Zus Reinders.
De dames Reinders woonden op een steenworp afstand van de muziekwinkel van Carmen, dus enkele dagen later ging Carmen naar de dames toe. Haar komst werd gewaardeerd. “Ik werd door beide zussen warm ontvangen. Ze stonden voor een groot raadsel, ze begrepen er he-le-maal niets van, want hoe zat dat nu met hun in het Duits zingende achterneef.”
Carmen werd doorgeleid naar de keuken, de plek waar vroeger zo ongeveer iedereen zijn radio of cassettedeck had staan, meestal op het aanrecht of de koelkast. “Ik ‘inspecteerde’ het apparaat: de cassette zat er goed in, het play-knopje deed het ook èn de stekker zat in het stopcontact. Alle ‘ingrediënten’ waren aanwezig”, zo vervolgt Carmen.
De dames waren bijzonder gastvrij, er werd koffie geserveerd en zo werd er nog over van alles en nog wat gesproken. “Maar toen ik het apparaat aanzette hoorde ook in Duitse muziek”, aldus een verbaasd kijkende Carmen. “Nog maar eens kijken…”
Met een deskundige blik keek Carmen Nazarski nog eens goed naar het apparaat, en bij een heldere ingeving zag ze het euvel: ‘het apparaat stond niet op de cassettespeler afgesteld maar op de radio en laat die radio nu net op WDR4 staan afgesteld die in die tijd de hele dag Duitstalige muziek uitzonden!’
“Zonder te lachen en zonder cynisme heb ik de dames op het kleine foutje gewezen en nam ik weer vriendelijk afscheid”, zo besluit Carmen Nazarski de anekdote van haar twee dorpsgenoten.
Bovendien werd NHA in 2020 gebombardeerd tot beste online opleider van Nederland, memoreert Frencken. Dat Udemy een plekje hoger staat, laat hij buiten beschouwing. “Dat is een buitenlands bedrijf dat zijn cursussen alleen in het Engels aanbiedt.” In zijn ogen is het een grote prestatie dat een familiebedrijf uit Noord-Limburg al 85 jaar succesvol aan de weg timmert. In die tijd volgden ruim twee miljoen mensen een cursus of opleiding van NHA, stelt Frencken.
Frencken: “Mijn opa vond dat onderwijs voor iedereen toegankelijk en betaalbaar moest zijn. De mensen die niet naar school konden, konden thuis studeren. In de avonduren wen in hun eigen tempo. Daar is veel gebruik van gemaakt.”
Het Pannings bedrijf heeft ‘enkele tienduizenden cursisten’ per jaar, zo vertelt Frencken. Door de coronacrisis zag het bedrijf de animo fors toenemen. “Vooral in de eerste en tweede lockdown. Razend populair werd de cursus thuiskapper. Omdat de kappers dicht moesten, gingen mensen het zelf leren. Sommigen hadden het na een paar weken aardig onder de knie.”
Van 1968 tot 1988 gaf Jacques les aan de Kunstacademie van Den Bosch, als hoofddocent vrij schilderen.
In 1998 kreeg hij een zeer omvangrijke overzichtstentoonstelling in het Museum Schloss Moyland, in Duitsland, 50 km ten oosten van Arnhem.
Via de Rabobank en daarna het Ergoedplatform Peel en Maas is een schilderij van Harry Kranen in bruikleen gesteld. Het gaat om een schildering van het Mariaplein in Helden. Frans Rovers deed onderzoek naar het schilderij van een tram in Panningen. Het schilderij bleek in handen van de Rabobank. Na contact te hebben gehad met de bank werd het schilderij geschonken aan Museum Peel en Maas. Ook werd door de bank gevraagd of er interesse was voor een schilderij van Harry Kranen, die het Mariaplein in Helden had vastgelegd. Ook dit schilderij is nu geschonken aan het Museum Peel en Maas.
Al in 1224 – Roermond bestond nog maar net – hielden de Roermondenaren Sint-Nicolaas in ere. In een oorkonde uit dat jaar staat namelijk dat de Munsterabdij niets te zeggen had over de Sint-Nicolaaskapel. Die kapel, zo weten we uit latere vermeldingen, lag op de plek van de huidige Minderbroederskerk. In 1308 schonk de graaf van Gelre de kapel aan een groep monniken van de minderbroedersorde om daar een klooster te stichten.
Hoewel het eerste postkantoor eind 1898 opende, werden al in januari van dat jaar voorbereidingen getroffen. In ‘De Nieuwe Koerier’ van 25 januari 1898 is te lezen dat de burgemeester van Helden, Jan Janssen, pogingen in het werk stelde om van de ‘Hooge Regeering’ te verkrijgen, dat er een Telephonische verbinding van Helden naar Venlo gerealiseerd zou worden.
Hubertus was bedreven in het schakelen tussen de enkele telefoonlijnen die in het huis van zijn peetoom, Siegfridus Frencken (1839-1907) aan de Molenstraat in Helden binnen kwamen. Deze woning stond bekend als Helden-Dorp 545/707. Enkel enkele notabelen hadden de beschikking over een telefoontoestel. Het waren diezelfde notabelen die in 1899 een verzoek indienden om te komen tot de vestiging van een hulppostkantoor. Tot op dat moment werd de post afgehaald op het station te Reuver en via Helden naar het hulppostkantoor te Panningen gebracht. Als voornaamste reden werd opgegeven de snellere en kortere verwerkingstijd van de poststukken.
De eerste jaren liep het hulppostkantoor rustig, totdat in 1911 een noodlottige brand roet in het eten gooide. Het postkantoor werd door brand verwoest. Blussen ging nog niet zo snel, want het water moest van De Pool in emmers naar de Molenstraat gebracht worden. Het huis, waar het hulppostkantoor in gevestigd was, werd herbouwd en in 1912 ging de dienstverlening door vanuit het pand dat vele jaren later dienst zou doen als bakker (Bakkerij Peeters) en nog vele jaren later als cafetaria. In ‘De Nieuwe Koerier’ van die tijd staat te lezen:
In Nieuws- en Advertentieblad Midden Limburg van zaterdag 17 april 1926 staat een verslag van de gemeenteraadsvergadering van de week daarvoor te lezen. Hieruit blijkt dat op de betreffende vergadering gesproken is om het postkantoor in Panningen om te vormen tot hulppostkantoor. Financieel gewin zou hieraan ten grondslag liggen. Onder voorzitterschap van burgemeester Frans Peter Mathis van Cann, laat wethouder Janssen in het verslag van bijna 100 jaar geleden optekenen dat hij meent dat Hubertus Frencken voor het hulppostkantoor in zijn woning te hebben, 80 à 90 gulden krijgt. Dit zou een bezuiniging kunnen zijn wanneer men dezelfde constructie in Panningen zou toepassen. Zover kwam het echter niet, in Panningen kwam een groot postkantoor op de markt.
Hij stelde haar voor deze dat zij deze functie uit zou gaan oefenen en zo geschiedde. Het was wel druk in het huis van Kranes-Hein. Zoon Jac woonde er met zijn vrouw Nell Reijnders en ook Kranes-Hein en zijn vrouw woonden er in. Kranes-Hein (Hendrik Josef Kranen) was kapper, Jac werkte hier mee en daarnaast was er het hulppostkantoor gevestigd. “Ik kan me nog wel het een en ander herinneren”, zo vertelt dochter Mia Kranen. Opa en oma Kranen woonden bij mijn ouders Jac en Nell in en hadden op de eerste verdieping een kamer en op de gang aldaar een mini-keuken voor zichzelf.”
Het (hulp)postkantoor verhuisde weer, ditmaal naar de van Hövellstraat. Begin jaren vijftig was Mia Schers, die trouwde met Karel Absil een graag gezien gezicht rondom brieven, postzegels, rekeningen en zo meer. ‘Mia van de Post’, zo werd ze liefkozend genoemd, oefende tot eind 1988 de functie uit. In dat jaar ging ze met de VUT. Hiermee verdween het postkantoor in Helden als zelfstandig gebeuren en werd eerst een mobiel postkantoor gelanceerd dat enkele malen per week in Helden te vinden was; naderhand werd in de lokale supermarkt een postfaciliteit ingericht.
Voor één van die feesten in 1933 maakt de dan 17-jarige Wiel Kranen ter gelegenheid van het 60-jarige kosterschap van Graad Pubben een speciaal lied. Het werd op het feest door een aantal aanwezigen gezongen. Dat waren Wiel Kranen zelf, Sief Frencken, Wiel Peters, Jo Wilms, Johan Crijns en Pierre van Soest. Het werd kennelijk zo’n succes dat het repertoire uitgebreids werd en meerdere optredens volgden.
Naar aanleiding van een optreden schreef een zekere P.F. Chriger (pseudoniem?) als recensent een welwillende, maar soms ook opmerkelijk kritische recensie in Midden-Limburg van zaterdag 24 oktober 1936.
Nadat de recensent zijn ergernis over de valse piano heeft geuit (‘meer ’n groote afbreuk danwel ’n versierende omlijsting van het geheel’) gaat hij verder: ‘Der Onkel Bumba’ werd zonder eenig teken van ‘spraakgebrek’ in een bewonderenswaardig vlot tempo uitgevoerd, waarna in ‘de Kapelle’ het hoogtepunt van dezen avond werd bereikt. Dàt was muziek! Zeer zeker, in zulk een voordracht, hét succesnummer voor ieder gehoor, waarin zoowel piano alsook alle stemmen tot hun volste recht komen. Was ’t hierdoor dat ‘Guter Mond’ minder goed voldeed? ’n Licht nummer, dat door een té gemakkelijke uitvoering, té licht aandeed. Flink articuleren is goed, maar dit mag toch zeker bij het bezingen van den zacht zwevenden gang der naam niet in een te afzonderlijk overgaan!
In ‘Midden-Limburg’ van 15 oktober 1987 werd dit sextet met een artikel ‘Terug in de tijd’ nog eens in herinnering gebracht. Het was toen vijftig jaar geleden dat ze voor de radio zongen. Het gezelschap heeft maar een relatief kort bestaan gekend (1933-1938).
De keus voor Charles Frencken was niet zo moeilijk. Hij had een florerende wijnhandel in Oosterhout die hij had overgenomen van zijn vader. Deze zaak gaf diverse zegelloodjes uit die bevestigd werden aan de wijnflessen. Vanaf 1924 was hij sinds politiek actief in Noord-Brabant als lid van de Gedeputeerde Staten in die provincie.
Toch werden een incassobureau en een onderlinge glasverzekering opgericht en werd het handelsonderwijs gestimuleerd. In 1911 waren er 622 leden in 8 afdelingen, in 1913 800 in 10 afdelingen.
Na 1918 kwamen moeilijke jaren. Door de ondergang van de Hanzebank ontviel de Bredase bond een belangrijke vaste inkomstenpost en ontstond zelfs een schuld. Ook het ledenaantal verminderde sterk.
Sjra Frencken werd op 1 september 1949 benoemd tot burgemeester van Wessem. In deze tijd droeg deze gemeente nog duidelijke sporen van de Tweede Wereldoorlog. Frencken maakte zich sterk voor de overgang van de landbouw naar de industrie in Midden-Limburg. Dat dit proces moeizaam liep moge duidelijk zijn in het landelijke Limburg. In mei 1952 kwam Zijne Koninklijke Hoogheid Prins Bernard naar de regio waar hij met burgemeesters, waaronder Frencken, sprak over dit proces. In Roermond werd de aanzet gegeven om de industrialisering gestalte te geven. Door de ligging van Wessem bij het kanaal was er een belangrijke rol in het proces voor deze gemeente weggelegd. De steenslagindustrie in Wessem kwam langzaam op gang, een proces waar Sjra Frencken zich sterk voor maakte.
Toen op 16 september 1958 Sjra Frencken als burgervader aan de slag ging in Voerendaal liet hij een mooie gemeente na aan zijn opvolger Alphons Kerckhoffs. Hij werd deze dag met zijn gezin opgewacht aan de gemeentegrens en met twee rijtuigen werd een rondrit door de gemeente gemaakt. Dat hij ad-hoc kon reageren merkten de inwoners meteen bij zijn installatie. Toen een scholier in het Limburgs dialect in rijm een gedicht voordroeg om Frencken en zijn gezin welkom te heten, bestond het dankwoord van Sjra Frencken ook uit een dialect rijmpje.
In Voerendaal dook meteen een probleem op dat bekend stond als het ‘forensenprobleem’. Doordat Voerendaal tussen Maastricht, Aken en Heerlen lag en vele inwoners daar werkten, waren er overdag minder bewoners in de gemeente. De grote woningnood was een ander probleem dat aan de orde was.
“Op de mooie raadszolder van Voerendaal is een ruit lichtelijk beschadigd en als de wind daarop staat tocht het. Op die tocht zit dan de pers, die vrijmoedig constateert dat het kil is.
Buiten Voerendaal was Sjra Frencken ook bekend, sterker nog, zijn echtgenote Lies Frencken-Reinders had de eer om in Rotterdam de ‘Voerendaal’ officieel te dopen. De rederij had voor de naam gekozen omdat de naam van al hun schepen met een ‘V’ begonnen. Bij de officiële tewaterlating op 11 december 1964 schonk Lies Frencken een uit eikenhout vervaardigde plaquette met de tekst ‘Voerendaal ben ik gedoopt’ aan de kapitein van de boot.
Ook de regio Zuid-Limburg vond Sjra Frencken belangrijk. Zo zorgde hij ervoor dat belangrijke wielerwedstrijden door zijn gemeente maar ook door buurgemeenten reden. De samenwerking bevatte daarnaast ook nog andere zaken die gezamenlijk werden opgepakt.
Hij trad vanaf februari 1969 als inspecteur in dienst bij het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds (A.B.P.) in Eindhoven.
De Voorzitter herinnert mej. Bögels ook nog eens aan de beweerde valse stemming en verwacht nog steeds, dat zij de beschuldiging daaromtrent zal herroepen. Ook dit blijft mej. Bögels weigeren. De Raad wordt ten slotte woelig en als mej. Bögels nog het woord vraagt voor de rondvraag, verlaten de leden de vergadering. Mej. Bögels blijft alléén met den Voorzitter, die nu de vergadering wegens onvoltalligheid sluit.’