Lied Heldje


Refrein
Helje, Helje oos dörp.
Idderein ken ut dao bevallen.
Mit boor en burger,
erm en riek kan me dao kalle.
Me laeft plezerig ongerein.
Sjtand speult gin rol
des um ut aeve,
in Helje Dörp dao is ut good.
tis waerd um dao te laeve

 

Helje met zien sjoëne lenjer,
mit zien weien en zien vieë.
Met zien beus en ziene kowberg
Sjoën in zomer en sjoën mit sjnieë.
Helje mit zien aoje gevels
ronk um ut Mariaplein.
Helje det os hiël erg leef is.
Och wat vinge wae det fijn.

 

En al waere auch de minse
Van oos dörp de Kuus genumd
Baeter sjlaag zal me neet vinge
Daovan is nag, nag noeët gedrumd
Flinke jónges, leve maedjes
Allemaol ein hert van goud,
Mèt de jeugd die Helje riek is
Wurdt de toekomst ópgebouwd.

 

Helje, dörp um te benieje
Want de minse zien dao good
Boor en börger kan ich lieje
Dao is gén versjil van blood
Rang of sjtand, des um ’t aeve
Kips haet rechte, net als hood
Gaer wilt idderein dao laeve
Want in Helje is ut good

Gesjreve in 1947
Weurd: Sief Frencken
Meziek: Wiel Kranen

Mood haoje

Et laeven is duk ónplezerig
En mènnigein wèt dao get van,
Mer zit ge èns deep in d’n ozel
Och, maak d’r dan toch mer get van.

Want minse mèt mood in et laeve
Die merken tóch mènnige kieër,
Det juus in de duusjtere tieje
Tóch altiehd wèr hulpt ’t Livvenjieër.

En aochter gries zumpende wólke
Sjient èns tóch wèr zeker de zón
En noeët heb ich urges gelaeze
Det zónnesjien waas óp-pe bón.

Toe, griehp dus eur kans um te laeve,
Kóm minse haodt altiehd veul mood,
Want mood ès mélsien vur et laeve
En laochen is good vur et blood.

Sjtumming

De sjtraote zien naat.
De loocht moezelgries
En dór miene kóp
Sjpult ’n dreuvige wies,
Van zeuchten en zumpe
Van fèlsjtrieëlend leid
Woe mei enne mins
Zjwaor geboekt ónger geit.

Mer ruumt sjtrepend leecht
Wèr de griezigheid gauw
Vur de sjtraolende zón
Ónger koepelend blauw,
Dan reecht ich mich wèr óp
En ich durf wèr te laeve
Dan laoch ich wèr uns
En is mood mich gegaeve.

15 oktober 1955

’s Zónnes in ’t veldj

Ennen boor, mét ’n dieke segaar in de móngd,
Trudt óp Zónnig auch gaer naeve lenjer.
Loof of Vaesper is oet en hae is in ’t veldj
Mèt zien vrouw en bej vrund zien hur kinjer.

En auch geester en Vriedig, en trént èlken daag
Waas hae heej, mer toe kwaam hae hèj wèrke,
Mét de sjup óf de reek, mèt de sjoefel óf eeg;
Bej de ploog leep e gaer mèt ‘nen bèrke.

Mer vandaag is ’t Zónnig, ’t gerei blieft aan hoes,
Auch ’t piepke, det hingt in ’t rèkske
En ’t buulke tebak en e pruumke mesjien
Ligge same bejein in ’t trèkske.

Kiek de haver sjteit sjoeën, sónger drek in de rej
En ’t kore sjuut good in de aore,
Vur de kroeëte get raegen en get oet de zak
En d’n augst wurdt zo good as in jaore.

En hae kiekt, as hae naeve petattelangs kumt
Of de kever nag neet heet gevraete
En hae boekt zich in èns en dan trèkt hae get oet…
’t Is ’n puin, mèt de sjoefel vergaete.

Imposant sjlóft hae auch nag ’n mótwórmrits tów
En zien sjoon waere daoven has grieze
Daarum sjtampt hae ‘ne kieër óf twieë drej op de paad
Um de sjtoof van de sjoon aaf te rieze.

En ze kieken, d’n boor en zien vrouw,
Mer ze zegge neet veul, die twië mènse.
Ze zien blej en tevreje, ’t veldj det sjteit good,
Jao zo good as ze mer kónne wènse.

En as ’s aoves daen boor óp zien kneen dan wir bedt
Um Góds zaegen en zòn en um raegen;
Hieël gewoeën is det dan, vól gelauf en vól hoop,
Want aan Gód is tóch alles gelaege.

Bore-laeve

’t Laeven óp d’n akker
’t Laeven óp ’t langd,
Det is ’n hieël groeët veurraecht
Van ozen boresjtand.
’t Borewerk is vrèj,
Me duit ’t blèj, ’t is altied nèj;
D’n boor wérkt in Gods sjupping,
D’n boor wèrkt vrèj en blèj.

Mèt ploog, sjöp, eeg en sjoefel
Bewèrkt d’n boor zie langd,
Hae wèrkt van vreug tot ’s aoves
Hae duit ’t mèt verstangd.
’t Kore wurdt gezeid,
’t Greujt en riept en wurdt gemeid,
D’n angst, loeën van ‘t wèrke,
Is woe ’t bedrief um dreit.

De paerd, de keuj en verkes,
De honder en d’n haan,
Sjtaon altied aangesjreve
Bèj bore bovenaan.
D’n boor hèlt van zie vieë,
Bekiekt ’t gaer, noeët duit hae ’t wieë;
D’n boor hèlt van zien bieëste,
Verzórgt hieël good zie vieë.

D’n boor mèt vrouw en kinjer,
Bedt zaegen aaf van God.
As good geluivig Christen
Wit hae wel det ’t môt.
Altied in zien besjtaon
Heet èlken boor det zoeë gedaon;
Want in ’t bore-laeve
Blieft Gód in ’t midde sjtaon.

In ’t Blèdje van 10 september 1949

D’n èrste kruutsweeg

Hieër, wie koos G’Uch laote vange
In Olijfhoof middernaocht,
Dór de bende, die dór Judas
Sjtiekem dao waas heengebraocht.

En wat lee Ge mèt Uch sólle
Dao vur Hoeëge-Joede-Raod,
Dae ’t neet ging um raecht te sjpraeke
Mer veggóldj Eur good mèt kaod.

Alles wat die Joeden dieë,
Kwaam oet haat en magke blindj.
En Pilatus waas vur ’t dreige
Van daen troep sjów wie e kindj.

Want, al vóng’n Uch ónsjuljig,
Toch zaog hae neet: ‘Laot um loos.’
Nar, hae wo twieë hieëren dene,
Vólk en keizer, as ’t koos.

Fój, wat hebbe z’Uch gesjlage
Zoeë mer op d’n bloeëte ruk.
Sjuveraechtig zeen die sjtreme
Van kerwats en sjmik en sjtök.

Blood leep naeve bleike wange
Onger deur oet van Eur Kroeën.
En um doe mèt Uch te sjpótte
Vónge ze Uch zoeë wel sjoeën.

Alles laot ich mich verklaore,
Mer det Gae Uch sjpèje leet
Sónger det óp sjlaag te sjtraove,
Det, Leef Hieër, begriep ich neet.

’t Waas gemein det waas ’t lieëgste
Woe ’t Hoeëgst mèt woord óntieërd.
En dór toe zelfs nag te zjwiege
Woord verdraagzaamheid gelieërd.

‘Kiek dao mins dao’, zaog Pilatus,
‘Eure Keuning, mèt Ziene kroeën,
Mèt de septer en in ’t purper,
Kiek, wie Hae hèj sjteit ten toeën!’

‘Aan ’t kruuts!’ brult dan de bende,
‘Wèg met Um, Barabas vrèj.
Heil de Keizer, gènne Keuning,
Wèg dae vólksmisleijer hèj!’

Zjwaor belaë ging G’as veurbildj
Toe d’n èrste Kruutsweeg aaf.
Veelt en woord wèr vroetgedreve.
Keuning ziet De, leekt wel sjlaaf.

Doet G’Duer Moder dan zoogt lieë
Um det Gae vergingt van pien,
Keekt Ge dankbaar in heur auge
Um zoeë ein mèt heur te zien.

Nemes wo ’n hendje helpe,
Daarum dwóng me mèt geweldj
Um in ieërendinst te dene,
Ennen boor, zoeë van ’t veldj.

Zjweit en blood, mèt sjtoof daoteusse
Klaefden óp Eur sjoeën gezeecht,
Troog kómpaossie van e vroumes
Det heur aug d’r-óp hei gereecht.

Um dae leefdendinst te loeëne
Tundje Oos Leef Hieër zich blèj,
Want d’n dook, woe zuu mիt vaegde,
Woord ’n Christus-sjilderèj.

Hulend gunds dao bèj de sjtadspórt,
Zeen ich ‘ne gaos vrouwlie sjtaon
Diet G’óndanks eigen iëlendj truuësdet
En bedankdet vur heur traon.

Daonao ziet Ge wèr gevalle,
Inserkes wórt Ge óp d’n berg,
Zelfs Eur kleier woord Ge kwiet tao,
’t Lieë woord Uch has te erg.

Want dan huuër ich zjwaore negel
Krakend dór Eur veut haen sjlaon,
En Eur zaegende Heng Hieër
Heijen auch heur werk gedaon.

Drèj oor hóngt Ge dao te sjterve
Teusen hemel en de aerd’,
Al die pien en al det lieje,
Waas Uch oos verlóssing waerd.

Oetgedruuëgd dór al ’t gaeve
Vroogt Gae, Sjepper van ’t al,
Toe ’n hieël klei bietje water
En me gaaf Uch eck en gal.

Vur det Gae toe ziet gesjtórve
Sjólt Ge van Eur kruuts aaf kwiet
Alle zunj aan ennen deugneet
Dae ’t Uch vroog mèt groeëte sjpiet.

Aan Johannes gooft G’Eur Moder,
Die in um besjerme moos
Alle minse van de wërreld,
Want Ge woost, det Zuu det koos.

Toe begoos neteur te treure,
Engstig woord ‘t, doeëd sjloop aan.
’t Waas vólbracht en Ge gingt sjterve,
Zón verduusterd óp heur baan.

’t Wèrrelddrama waas vóltrooch toe,
Hèl verwónne, hemel oop.
En det gaaf aan Magdalena,
Die dao neerlaag, auch wèr hoop.

Want dao sjtórf toe de Verlósser,
Werkelèk de Zoon van Gód.
Want zelfs hel-óp toe getuugd woord
Dór d’n hoofdman aan ’t sjlót.

D’n èrste Kruutswaeg waas gegange,
En de zunj, van Adam aaf
Kooste waere kwietgesjóle,
’t Mènsdóm waas neet langer sjlaaf.

Want zó waor as Christus ópsjtóng
Oet Zie graaf oet eige kraocht,
Kónnen alle mènse deile,
Ieuwig mèt Um, hemelpraocht.

8 maart 1952
In Veldeke van april 1955

’t Leest kalenderbledje (of: Aod en Neej)

Kiek, dao hingt nag de kalender
Van ’n has verloupe jaor
’t Leeste bledje bleef nag hange
Ins nag sjeure, dan is ’t klaor.

Langsaam dreit de groeëte wiezer
Regelmaotig sjoevend v’roet.
Tikkend wiest de klók óp twelf aan
En dan is auch dit jaor oet.

Efkes blieft me loesjterend zitte
Nao de leeste klókkesjlaag,
Dae ’t Aod en Neej aaneinsjleit
En dan is ’t neejaorsdaag.

Gin menuut, nag gin séconde
Sjteit d’n tied dan efkes sjtil.
Negentieënfieftig is begónne
Sónger minste minsewil.

Wel kónt ge dan nag ins dinke
Aan ’t leef en aan ’t leid,
Wat ’t jaor uch heet gesjónke,
Vur det ’t laeve wieër wir geit.

As ge de balans dan ópmakt,
Zoeë mer efkes in de geist,
Zut ge óndanks alles zegke:
‘Dankeswaerd waas tóch ’t meist.’

Sjeur ’t leest kalenderbledje
Van ’t aod jaor dan me raaf;
En kiek hoopvól nao e neeje
Van ’t jaor det Gód ós gaaf.

December 1949

Teussen aod en neej

As medein de klók twelf kieër
Sjlaon zal vur de leeste kieër,
Dan sjteit wèr ’n hieël neej jaor
Vur ós allemaol al klaor.

Wie veul daag det vur ós heet,
Minse leef, ich weit ’t neet.
Mer huuëgstes dreej hongerd saestig en vief
Deurt dit werreld-tonieël-bedrief.

Of we samen ’t inj zullen hale
Sónger de Groeëten Tol te betale,
Weit ich neet, gae aeve min,
Al sjtaon w’in ’t laeve midden in.

Drink nag mer ins aan eur glaeske,
Of hebt gae het in ’t taeske?
Drink óp ’t aafscheid van ’t jaor,
Dreej zaes en saestig daag zien klaor.

Van ’t sjrikkeljaor blieft niks mieër over,
Of toch wel get, al is ’t pover:
Allein blieft de herinnering
Die ich vur mich allein bezing.

Mer kiek, de klók sjteit óp de veursjlaag,
Nag efkes mer, dan is’t óp neej daag,
Dan is ’t neeje jaor begoost.
Neem op eur glaas. Sjtoeët aan. Jao? Proost!

Ich wèns aan idderein ’t beeste,
Uch, laezers van dees website, neet ’t leeste.
Ziezo, dit vers det is nów klaor,
Ich zek tót sjlót:
‘Zalig neej-jaor!’

 

Sief Frencken.

Sjnieë-sjtumming

Ich kiek nao de vlökskes
Det wemelend sjóns
En pak mich ’n hampel
Wit winjtersen dóns.

Wel doezjend kristalle,
Mesjien nag wel mieër,
Van bove gevalle
Van Oos Leven Hieër,
Die ligke te glinstere
Fèl in mien hangk,
Zien waerd te beware
’n Hieël laeve langk.

Mer vaoshaoë geit neet;
’t Is daomèt wie dök
In ’t laeven auch wègsjmilt
Veul laevesgelök.

22 januari 1952

De sjieëperkes van Bethlehem

De sjieëperkes loge te sjlaope
Hieël reustig, van ’t wèrke het meui.
Et wore gin waan-wieze mènse
Mer go-ë énvoudige leui.
Ze lozen toe nag gèn gezette
Besjproken atoombóm, noch seks.
Ze laefden tevreën heur laeve
Kalm aan, sónger zenuwklompleks.

Die sjieëpers bemeuiden ónnuddig
Zich neet mét wat hae óf zuu dee;
Wel zulle ze hebben gehólpe
Waem ermood óf ozel lee.
Ze róddelde neet, want ze laefden
In vrede te gaer óngerein.
Ze laefde vurbeeldig zoeë same
En gunde geluk idderein.

In ’t Blèdje van 23 december 1966