’t Leest kalenderbledje (of: Aod en Neej)
Kiek, dao hingt nag de kalender
Van ’n has verloupe jaor
’t Leeste bledje bleef nag hange
Ins nag sjeure, dan is ’t klaor.
Langsaam dreit de groeëte wiezer
Regelmaotig sjoevend v’roet.
Tikkend wiest de klók óp twelf aan
En dan is auch dit jaor oet.
Efkes blieft me loesjterend zitte
Nao de leeste klókkesjlaag,
Dae ’t Aod en Neej aaneinsjleit
En dan is ’t neejaorsdaag.
Gin menuut, nag gin séconde
Sjteit d’n tied dan efkes sjtil.
Negentieënfieftig is begónne
Sónger minste minsewil.
Wel kónt ge dan nag ins dinke
Aan ’t leef en aan ’t leid,
Wat ’t jaor uch heet gesjónke,
Vur det ’t laeve wieër wir geit.
As ge de balans dan ópmakt,
Zoeë mer efkes in de geist,
Zut ge óndanks alles zegke:
‘Dankeswaerd waas tóch ’t meist.’
Sjeur ’t leest kalenderbledje
Van ’t aod jaor dan me raaf;
En kiek hoopvól nao e neeje
Van ’t jaor det Gód ós gaaf.
December 1949