Werm wólkde d’n aom oet de wieë naasgater van ‘nnen oos.
’t Kiendjen in de sjtal van Bethlehem woord zoeë werm,
Huulde neet mieër en veel in sjlaop.
Daen oos woos leechtig neet wat ’n dieë, mer in èlk geval
dee ’n e gód werk. Of det bieëst mei óp ;t lankd wèrkde,
óf oeët ker of wage getrooch heet óvver de roebeligke
sjtraote van Bethlehem, die meugelik wel get e wig zóllen
hebbe gehad van de weeg nao de Rógkelse bruk óf Daekershoors,
óf mesjien nag wied sjlaechter wore, det heb ich
noeëts urges gelaeze. Mer mich tuntj wel det daen oos ‘nnen
overuuem waas, in de zóveulste graod dan, van daen angeren
oos, dae auch ’n bieëstig god werk dieë, veul later in
d’n tied en wied dónder bèj.
Daen irsten hei ’t Kiendje Jezus zelf oet de kao en Ooslevrouw
oet d’n ozel gehólpe, toe Die werkelik ginnen hemelse
raod woos, wie det Ze eur Kiendje werm moos haoë mèt
e paar dunne dèkskes, woe me dór koos kieke en ’n hampel
sjtraoeë oet ’n króm boesj.
Mer daen twidde, woe ich ich mesjien get nèjs van gaon
Vertèlle, heet aevel get wóngerlik góds gedaon. Ooslevrouw
En ’t Kiendje woren dao zeker blèj um, want dae vervulden
eure wins en heet er mèt vur gezórgd det Kepél hèj ligkt
en nurges angers.
…’t Waas in ’t begin van de zevetieënde ieuw.
juusten daag en jaor zien ze vergaeten óp te sjrieve en
ge wèt wel wie ’t dök mèt ónthaoë geit.
Urges in Heldje sjpeen ‘nnen boor zienen oos in, um aan
zien vrouw al e paar daag lang te näöle, det ze niks mieër
hei um ’t veurhoes en d’n haerd te sjtrouwe. Langsaam
mer zeker sjógkelden ’t geveers gunder óp. D’n boor zaat
óppe ker, mèt einen bats óp ’t brèdje. Doe d’n baas gelaa’n
hei en d’n oos ‘Jöh’ huurde, trooch ’n drek aan en sjlóbde
ne mèt de ker zank dór deepe kersjpore vroet. D’n boor leep
d’r naeve over ’t pedje, de haeng in de taes, ‘nne remmel
ónger ‘nnen erm en ’n sjmeel teussen óngerlup en sjnór.
Op ’t gebouwd veldj pikde kraone wurm en zó get en in
‘nnen hoeëge kannedalsen baum waas ’n aochter ’n Mieërtse bies
wig.
In Aevelder bleef d’n os inèns zoeeë mer sjtaon. Mèt mote
en d’n eike remmel kreeg d’n boor ’t bieës en de ker, die
mèt det kletske zank zeker neet te zjwaor gelaë waas,
wèr óp gank.
Mer de vrouw zó tóch verluipig de zank nog neet aan
hoes hebbe.
Doe ’t geveers waas gekome tót woe nów midden in Kepél det
néj roeëzeperk is aangelaog, bleef d’n oos wèr sjtaon. En
óf d’n boor ‘Jöh!’ zaog, óf ‘Hot-jöh!’ kakde, ’t bieës
verzat gène poeët.
Krek kwaam d’n emes naeve, dae mèt ’n kruker mees nao ‘t
veldj sjurgde. Die zat e neer, sjmeet de leechtreem over
de buim, sjpëjde in de heng en kruide mèt aan ’t raad van
de zankker.
Ongerteusse kreeg d’n oos preugel en sjtoke de èngelkes zich
twieë vingers in eur oeëre um neet te huëre wie daen boor
te koeër ging. Mer niks badde. De ler bleef sjtaon woe ze
sjtóng en woord van ermen daag mer aafgelaë. Umdet me
doetertied nag gin sjlaagkerre kinde, moos det mèt de
sjup gebeure. ’t Waas ’n hieël werk dór dae waersen oos.
Mer wat waas dèt? Dao laag e bèldje teussen de zank, e bèldje
van Ooslevrouw. Wie waas det dao teraech gekome? D’n boor
rapden ’t óp, bekeek ’t mèt groeëte auge en zeugden ins.
Ongerteusse kratsde daen angere mins ins ónger zien
muts en zaog toe: ‘Det mót e wóngerbèldje zien.’
Auch angere minse, die ’t huurde, worden ’t dao over ins.
Umdet d’n oos die ker mèt det bèldje teusse de zank neet
wieër hei wille trikke, mindje me det óp dae plak e kepélke
moos waere gebouwd, um det bèldjen in te zitte. ’t kepèlke
kwaam d’r. Same bouwde ze det en same loge ze d’r in op eur
kneen te baeë en hieël dök heet Ooslevrouw det baeë verhuurd.
Gauw genóg woord er auch Mees in gedaon.
In de loup van de jaore moos ’t kepélke zeve kieër waere vergröt,
umdet er van alle kankte wie langer wie mieër minse
mèt euren ozel, leid en zórg nao ’t Levrouwke kwome.
Róngd um heen en doeën bèj woord d’r auch veul getummerd en
Zoeë éntsjtóng Kepél.
Ei dink is jammer en det is det er allewiel minse zien die
lever in Panningen woeëne dan aan Kepél: ofsjoeën Kepél ‘nnen
oetgezoochde plak is, neet dór minse, met dór d’n hemel.
30 januari 1952
In Veldeke van april 1953 en december 1964
